ความเป็นเพื่อน

มันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอรู้ตัวอีกที เขาและเธอก็อยู่ใกล้กันเหลือเกิน

ตั้งแต่วันแรกที่ทั้งสองพบกัน ความเป็นเพื่อนก็ดึงแขนข้างหนึ่งของเขา และแขนข้างหนึ่งของเธอมาจับไว้ ให้ทั้งสองได้อยู่ใกล้ๆกัน เดินข้างกันบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยอุปสรรคและความสุข โดยมีความเป็นเพื่อนเดินขั้นอยู่ตรงกลาง

เวลาผ่านไป คนทั้งสอง และความเป็นเพื่อน ก้าวเดินไปบนเส้นทางนั้น เมื่อเจออุปสรรค ทั้งสองก็ผ่านมันไปด้วยกัน เมื่อเจอความสุข ทั้งสองก็ยิ้มไปด้วยกันในช่วงเวลาเหล่านั้น และไม่ว่าทั้งสองจะเจอกับอุปสรรคที่หนักหนาแค่ไหน ความเป็นเพื่อนก็ไม่เคยปล่อยแขนทั้งสองออกจากมือเลย ทั้งสองจึงไม่เคยอยู่ห่างกัน

เวลาผ่านไป... ผ่านอุปสรรคและความสุขมากมาย แต่หนทางนี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบ ยิ่งนานเข้า ความเป็นเพื่อนก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด เพราะทั้งสองคนเริ่มขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆจนความเป็นเพื่อนชักจะทนไม่ไหวแล้ว หายใจแทบจะไม่ได้แล้ว

ความเป็นเพื่อนจึงบอกทั้งสองว่า เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ให้ทั้งสองเดินจับมือกันและกันไปเลยดีกว่า ความเป็นเพื่อนจึงยอมถอยออกมา พื้นที่ตรงกลางระหว่างเขาและเธอจึงไม่มีอะไรมาขวางกั้นแล้ว

ตั้งแต่นั้นมา ความเป็นเพื่อนก็ได้แต่เดินตามดูคนทั้งสองเดินไปบนเส้นทางสายเดิม บางครั้งความเป็นเพื่อนก็เดินอยู่ข้างหลัง บ้างก็อยู่ข้างหน้า บ้างก็อยู่ข้างๆ แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่เคยหนีไปไหน บางครั้งเขาและเธอเจอกับอุปสรรคที่แสนยากลำบาก บางครั้งทั้งสองก็เริ่มจะเดินออกห่างกันจนมือแทบจะหลุดออกจากกัน ความเป็นเพื่อนก็เข้ามาจับมือทั้งสองไว้ไม่ให้แยกออกจากกัน

หลายครั้งที่ความเป็นเพื่อนรู้สึกว่าตัวเปลี่ยนไป แต่เขาอธิบายไม่ได้ ว่าเขาเปลี่ยนไปอย่างไร แต่มันก็แอบได้ยินเขาและเธอคุยกันในบางครั้ง

... เขาและเธอให้ชื่อเจ้าความเป็นเพื่อนใหม่ เขาและเธอเรียกมันว่า "ความรัก" ...

เจ้า"ความรัก"ดีใจกับชื่อใหม่เป็นอย่างมาก และมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

แล้วเจ้าความรักก็ยังคงทำหน้าที่ของตนเองต่้อไป ในใจก็แอบหวังว่าทั้งเขาและเธอจะรักษาตัวมันไว้ ไม่ไล่มันไปไหน ให้มันได้ทำหน้าที่ของมันต่อไป เดินต่อไปด้วยกัน

แล้วความรักก็... ยิ้ม :-)